คณะรัฐมนตรีมีมติดังนี้
              1. อนุมัติหลักการร่างพระราชบัญญัติสถานพยาบาลสัตว์ (ฉบับที่ ..) พ.ศ. .... ตามที่กระทรวงเกษตรและ
สหกรณ์เสนอ และให้ส่งสำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกาตรวจพิจารณา  โดยร่างพระราชบัญญัติ ฯ มีสาระสำคัญ
คือ
                  1.1 ให้ยกเลิกความในมาตรา  4  แห่งพระราชบัญญัติสถานพยาบาลสัตว์  พ.ศ. 2533  เพื่อให้สถาน
พยาบาลสัตว์ของส่วนราชการและของเอกชนอยู่ภายใต้บังคับของกฎหมายฉบับเดียวกัน
                  1.2 ให้ผู้ประกอบกิจการสถานพยาบาลสัตว์จะต้องยื่นคำขออนุมัติแผนงานการจัดตั้งสถานพยาบาล
ก่อน เมื่อได้รับอนุมัติแล้วจึงมายื่นขออนุญาตจัดตั้งและดำเนินการสถานพยาบาลสัตว์
                  1.3 ให้ผู้รับอนุญาตจัดตั้งสถานพยาบาลสัตว์ต้องแสดงรายละเอียด ดังนี้ ป้ายชื่อสถานพยาบาลสัตว์
ป้ายชื่อและรายละเอียดเกี่ยวกับผู้ประกอบการบำบัดโรคสัตว์ในสถานพยาบาลสัตว์ รวมทั้งรายการอัตราค่ารักษา
พยาบาลและค่าบริการ
                  1.4 เพิ่มเติมมาตรการในการโอนใบอนุญาต เพื่ออำนวยความสะดวกให้แก่ผู้รับอนุญาต หรือทายาท
ของผู้รับอนุญาต
                  1.5 ปรับปรุงอัตราค่าธรรมเนียมใบอนุญาตให้ตั้งสถานพยาบาลสัตว์
              2. ให้กระทรวงเกษตรและสหกรณ์รับความเห็นของกระทรวงสาธารณสุข และกระทรวงพาณิชย์ ที่เห็นว่า
การมีกฎหมายควบคุมเฉพาะทำให้ต้องมีการขออนุญาตต่ออายุใบอนุญาต ควบคุม กำกับ หากกรณีส่วนราชการไม่
สามารถปฏิบัติได้ ความรับผิดชอบจะตกกับผู้ใด สำหรับการอ้างมาตรฐานเดียวกันของสถานพยาบาลสัตว์ของส่วน
ราชการและเอกชน ส่วนราชการสามารถดำเนินการได้โดยการออกระเบียบหรือประกาศกำหนดมาตรฐานสำหรับ
ผู้ประกอบวิชาชีพสัตวแพทย์ย่อมมีมาตรฐานวิชาชีพให้ปฏิบัติอยู่แล้ว นอกจากนี้ ควรกำหนดมิให้นำพระราชบัญญัติ
การประกอบธุรกิจของคนต่างด้าวมาใช้บังคับกับการประกอบธุรกิจสถานพยาบาลสัตว์  ส่วนกรณีที่กำหนดให้การ
แสดงรายการอัตราค่ารักษาพยาบาลและค่าบริการ ไว้ในที่เปิดเผยและเห็นได้ง่าย  ณ  สถานพยาบาลสัตว์ตามร่าง
มาตรา 6  อาจเกิดความซ้ำซ้อนกันกับประกาศคณะกรรมการกลางว่าด้วยราคาสินค้าและบริการ  เรื่อง  การแสดง
ราคาและค่าบริการ  ปี  2551  ซึ่งออกโดยอาศัยอำนาจตามความในพระราชบัญญัติว่าด้วยราคาสินค้าและบริการ
พ.ศ. 2542   รวมทั้งข้อสังเกตของสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรีเกี่ยวกับการกำหนดให้ผู้ขอรับใบอนุญาตตั้งสถาน
พยาบาลสัตว์จะต้องไม่เคยได้รับโทษจำคุกโดยคำพิพากษาหรือคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมายซึ่งถึงที่สุดให้จำคุก เว้นแต่
ความผิดอันได้กระทำโดยประมาทหรือความผิดลหุโทษ  ซึ่งไม่น่าจะเข้าข่ายข้อยกเว้นของการบัญญัติกฎหมายตาม
มาตรา 43 ของรัฐธรรมนูญ เนื่องจากเมื่อผู้ต้องโทษได้รับโทษและพ้นโทษมาแล้ว สมควรมีเสรีภาพในการประกอบ
อาชีพเช่นเดียวกับบุคคลอื่น ๆ โดยทั่วไป ไปประกอบการพิจารณาด้วย