คณะรัฐมนตรีมีมติรับทราบผลการสำรวจครัวเรือนที่ประสบภัยในพื้นที่น้ำท่วม ช่วงเดือนกรกฎาคม-ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๔ ตามที่กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารเสนอ สรุปได้ ดังนี้
               ๑. ประเทศไทยมีพื้นที่ประสบภัยน้ำท่วมใน ๖๑ จังหวัด โดยมีครัวเรือนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ดังกล่าวรวม ๕.๓ ล้านครัวเรือน หรือ ๑๗.๖ ล้านคน ในจำนวนนี้มีครัวเรือนถูกน้ำท่วม ร้อยละ ๗๓.๗ โดยเป็นน้ำท่วมตัวบ้าน ร้อยละ ๔๕.๖ และท่วมบริเวณรอบ ๆ ตัวบ้านอย่างเดียว ร้อยละ ๒๘.๑
๒. ความรุนแรงของน้ำท่วม พิจารณาจากระยะเวลาและความสูงของน้ำท่วม พบว่า น้ำท่วมขังในและรอบ ๆ บริเวณบ้านเฉลี่ย ๒๕-๒๗ วัน และน้ำท่วมสูงเฉลี่ย ๘๗-๘๘ เซนติเมตร โดยครัวเรือนที่ถูกน้ำท่วมขังนานกว่า ๓๐ วัน และสูงกว่า ๑๒๐ เซนติเมตร พบในกรุงเทพมหานครและภาคกลางมากกว่าภาคอื่น
               ๓. ครัวเรือนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่น้ำท่วม ร้อยละ ๕๗.๑ มีการเตรียมตัวรับมือกับน้ำท่วม เช่น การยกของขึ้นที่สูง ร้อยละ ๔๘.๘ การกั้นถุงทราย การสำรองของกินของใช้ และการป้องกันพาหนะเสียหายมีประมาณร้อยละ ๑๗-๓๐ และมีการเตรียมการด้านการเจ็บป่วยประมาณร้อยละ ๑๖ เช่น การเตรียมยาสามัญ อุปกรณ์การปฐมพยาบาล และยารักษาโรคประจำตัว และจากการสำรวจ พบว่า รายได้เป็นปัจจัยหนึ่งที่สำคัญในการเตรียมตัว โดยครัวเรือนที่มีรายได้สูงจะมีการเตรียมตัวมากกว่า โดยครัวเรือนมีค่าใช้จ่ายในการเตรียมตัวเฉลี่ยในช่วงก่อนน้ำท่วม ๕,๙๐๔ บาท และช่วงน้ำท่วม ๘,๔๑๙ บาท
               ๔. ในช่วงน้ำท่วม เมื่อพิจารณาถึงความพร้อมในการเอาชีวิตรอด พบว่า ประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่น้ำท่วม ร้อยละ ๕๑.๑ ว่ายน้ำไม่เป็น มีเพียงร้อยละ ๑๘.๖ ที่ว่ายน้ำได้ตามมาตรฐานสากล (ว่ายน้ำขึ้นตลิ่งฝั่งตรงข้ามที่มีระยะทาง ๒๕ เมตรได้ในขณะสวมใส่เสื้อผ้าตามปกติ) ส่วนผู้ที่ว่ายน้ำได้น้อยกว่า ๒๕ เมตร มีร้อยละ ๒๖.๔ (ระยะทางเฉลี่ย ๘.๔๙ เมตร) และมีเพียงร้อยละ ๓.๗ ที่ช่วยเหลือตัวเองได้แค่เพียงลอยคอ/พยุงตัวในน้ำได้
               ๕. ครัวเรือนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่น้ำท่วม ร้อยละ ๗๒.๗ ได้รับการแจ้งข้อมูลข่าวสารเฝ้าระวังก่อนที่น้ำจะท่วม และในช่วงน้ำท่วมมีผู้ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่น้ำท่วมอพยพออกไปอยู่ที่อื่น ร้อยละ ๑๘.๐ ส่วนใหญ่เป็นการอพยพทั้งครัวเรือน ร้อยละ ๑๕.๒ โดยอพยพออกไปเฉลี่ยนานกว่า ๑ เดือน (๓๙ วัน) สำหรับผู้ที่ไม่อพยพให้เหตุผลว่ายังอาศัยอยู่ได้ เป็นห่วงบ้าน/ทรัพย์สิน คิดว่าท่วมไม่นาน/ไม่ท่วม ไม่มีที่ไป/ไม่มีเงิน และมีคนชรา/เด็ก/คนป่วย/คนพิการ เป็นต้น
               ๖. ครัวเรือนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่น้ำท่วมได้รับผลกระทบด้านเศรษฐกิจ และสังคม อาทิ การทำงานแบบเต็มเวลาของสมาชิกในครัวเรือนหลังน้ำท่วม ลดลงจากก่อนน้ำท่วม ร้อยละ ๕.๘ ขณะที่การทำงานแบบไม่เต็มเวลา และการตกงานเพิ่มขึ้น ร้อยละ ๔.๑ และ ๑.๗ ตามลำดับ ทำให้รายได้เฉลี่ยของครัวเรือนในทุกภาคลดลงจากช่วงก่อนน้ำท่วมประมาณร้อยละ ๑๐ การสูญเสียรายได้จากการประกอบอาชีพหรือกิจการขาดทุนที่เกิดจากน้ำท่วมเฉลี่ย ๑๒,๒๓๐ บาท และ ๙,๘๗๑ บาท ตามลำดับ สาเหตุจากการหยุดขาย/หยุดประกอบการ ร้อยละ ๖๕-๗๖ สินค้าเสียหาย ร้อยละ ๑๕-๒๒ ตามลำดับ ทรัพย์สินในครัวเรือนที่ถูกน้ำท่วม เช่น ที่อยู่อาศัย รถยนต์/รถจักรยานยนต์ เครื่องใช้/สิ่งอำนวยความสะดวก และอุปกรณ์การประกอบอาชีพได้รับความเสียหาย รวมทั้งปัญหาการไปใช้บริการทางการแพทย์ และปัญหาการจัดการขยะมูลฝอยและการกำจัดสิ่งปฏิกูล เป็นต้น
               ๗. การติดต่อขอความช่วยเหลือบริการทางการแพทย์ ช่องทางที่ครัวเรือนทราบมากที่สุด คือ รถฉุกเฉิน เช่น รถ อบต./โรงพยาบาล/มูลนิธิ ร้อยละ ๕๕.๐ รองลงมา ได้แก่ สายด่วน ๑๖๖๙ ร้อยละ ๔๗.๓
               ๘. ครัวเรือนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่น้ำท่วมมากกว่าร้อยละ ๘๐ มีความพึงพอใจต่อการดำเนินงานของรัฐบาลในการแก้ไขปัญหาน้ำท่วมในทุกเรื่อง ได้แก่ การป้องกันและกู้เส้นทางสายหลักเพื่อใช้ในการคมนาคม ร้อยละ ๘๗.๐ การให้ข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับสถานการณ์น้ำท่วม ร้อยละ ๘๖.๕ การใช้แรงดันเรือ/เครื่องในการดันน้ำ ร้อยละ ๘๕.๘ การปรับปรุงสาธารณูปโภค ร้อยละ ๘๕.๖ การระบายน้ำออกจากพื้นที่และการใช้ถุงทราย/คันกั้นน้ำชะลอการไหลของน้ำเข้าท่วมพื้นที่ ร้อยละ ๘๔.๙ และการควบคุมการเปิด-ปิดประตูระบายน้ำ ร้อยละ ๘๔.๑
               ๙. ครัวเรือนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่น้ำท่วมเห็นว่าสิ่งของที่ควรบรรจุอยู่ในถุงยังชีพมากที่สุด คือ อาหารกระป๋อง ร้อยละ ๙๖.๑ น้ำดื่ม ร้อยละ ๙๔.๖ ข้าวสาร ร้อยละ ๙๔.๕ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ร้อยละ ๘๖.๙ ยาสามัญประจำบ้าน ร้อยละ ๘๒.๐ ไฟฉาย ร้อยละ ๗๐.๓ และนมกล่อง ร้อยละ ๕๑.๐ ส่วนอื่น ๆ เช่น นมผง ผ้าอนามัย ฯลฯ มีไม่เกินร้อยละ ๔๕