คณะรัฐมนตรีมีมติรับทราบตามที่กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์รายงานดัชนีความมั่น
คงของมนุษย์ประเทศไทย ปี พ.ศ. 2549 ดังนี้  ดัชนีความมั่นคงของมนุษย์ในภาพรวมของประเทศ  เท่ากับ  0.6924
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีค่าดัชนีความมั่นคงของมนุษย์ในภาพรวมสูงสุด 0.7290 รองลงไปคือ ภาคเหนือ 0.6804
และตอนพิเศษ  (กรุงเทพมหานคร นนทบุรี  ปทุมธานี  และสมุทรปราการ)  ค่าดัชนีต่ำสุด 0.6118 ส่วนดัชนีความ
มั่นคงของมนุษย์ในภาพรวมระดับจังหวัด จังหวัดที่มีค่าดัชนีความมั่นคงของมนุษย์สูงสุด ได้แก่  จังหวัดสมุทรสงคราม
0.9757  รองลงไปคือ จังหวัดสิงห์บุรี 0.9346  จังหวัดมหาสารคาม 0.9307  จังหวัดขอนแก่น 0.9056  และจังหวัด
เพชรบุรี 0.9025 โดยจังหวัดที่มีค่าดัชนีความมั่นคงของมนุษย์ต่ำสุด ได้แก่ จังหวัดปัตตานี 0.1371  จังหวัดศรีสะเกษ
0.3748 จังหวัดระนอง 0.4265 จังหวัดยะลา 0.4810  และจังหวัดนครสวรรค์ 0.5002  สำหรับดัชนีความมั่นคงของ
มนุษย์ในรายมิติ มิติที่มีค่าดัชนีความมั่นคงของมนุษย์สูงสุด  ได้แก่  มิติสังคม-วัฒนธรรม  0.7038  รองลงไปคือ มิติ
สิทธิและความเป็นธรรม  0.7028  มิติการมีงานทำและรายได้  0.7018   มิติที่มีค่าดัชนีความมั่นคงของมนุษย์ต่ำสุด
ได้แก่  มิติการเมืองและธรรมาภิบาล 0.6895  รองลงไปคือ  มิติความมั่นคงส่วนบุคคล  0.6945   และมิติที่อยู่อาศัย
0.6959  ทั้งนี้  ให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องและจังหวัดที่มีค่าดัชนีความมั่นคงของมนุษย์ ปี พ.ศ. 2549  ในระดับต่ำอย่าง
น่าเป็นห่วงไปดำเนินการปรับปรุงแก้ไขต่อไป  และให้กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์และหน่วย
งานที่เกี่ยวข้องรับความเห็นของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง อาทิ  กระทรวงวัฒนธรรมที่เห็นควรเพิ่มเติมตัวชี้วัดความมั่นคง
ด้านสังคม-วัฒนธรรม ในประเด็นดังต่อไปนี้  (1)  ศักยภาพของหมู่บ้านหรือชุมชน ในการดำรงชีวิตอย่างมีความสุข
ภายใต้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง (2) ศักยภาพในการนำภูมิปัญญาท้องถิ่นมาใช้ในการพัฒนาชุมชน (3) การมีส่วน
ร่วมของประชาชนในกิจกรรมของชุมชนหรือท้องถิ่น   และ  (4)  การมีส่วนร่วมของประชาชนในการกำหนดแนวทาง
การพัฒนาท้องถิ่น เป็นต้น ไปพิจารณาดำเนินการต่อไปด้วย  รวมทั้งรับความเห็นของคณะรัฐมนตรีไปพิจารณาเพิ่ม
เติมด้วยว่า  ค่าดัชนีความมั่นคงของมนุษย์ที่นำเสนอเป็นทศนิยมนั้น   ควรแปลงเป็นร้อยละจะทำให้วัดค่าการดำเนิน
งานได้ง่ายและชัดเจนกว่า  และนอกเหนือจากตัวชี้วัดที่ได้นำมาดำเนินการในครั้งนี้แล้ว  ควรพิจารณากำหนดตัวชี้วัด
อื่น  ๆ  ให้สอดคล้องเหมาะสมกับสภาพแวดล้อม และบริบทของประเทศไทยเองเพิ่มขึ้นด้วย  เนื่องจากตัวชี้วัดบางตัว
อาจไม่สามารถสะท้อนข้อเท็จจริงของสังคมไทยและอาจมีจำนวนตัวชี้วัดที่น้อยเกินไป เช่น ตัวชี้วัดด้านสังคมและวัฒน
ธรรม สิทธิ และความเป็นธรรม เป็นต้น นอกจากนี้ ควรให้ท้องถิ่นเป็นผู้พิจารณากำหนดดัชนีความมั่นคงของมนุษย์
ระดับท้องถิ่นเองและทดลองใช้เพื่อนำมาเป็นแนวทางในการพัฒนาตนเองต่อไปและทดลองใช้เพื่อนำมาเป็นแนวทาง
ในการพัฒนาตนเองต่อไป